De hoogtepunten van onze reis

Nee, niet de figuurlijke hoogtepunten, maar de letterlijke. Want om te ontsnappen aan de drukte, het lawaai en de vervuiling van de stad proberen we regelmatig de natuur in te trekken. En in tegenstelling tot in Nederland kom je in Azië dan al snel uit bij de bergen. Daarom in deze blog een rondje langs de bergen die we tot nu toe hebben bezocht.

Onze eerste ervaring met de bergen was in Rusland bij het Baikalmeer. De natuur was een welkome afwisseling na stad en trein. Het Baikalmeer is het grootste (het is even groot als België) en diepste (op z'n max 1642 meter) zoetwaterreservoir ter wereld. Wij verbleven aan de westkant van het meer, rond het Baikalgebergte (400 m hoog). Een klein gebergte vergeleken met dat aan de overkant, waar we bij helder weer de eeuwige sneeuw op de toppen konden zien liggen.

In 2003 zijn vrijwilligers gestart met de aanleg van The Great Baikal Trail, een wandelpad rondom het meer. Inmiddels is er 540 km aan pad aangelegd door 5500 vrijwilligers uit 30 landen. Samen met een gezellige Fransman die we in het hostel hadden ontmoet, liepen we 22 km van de trail, van het dorpje Bolshie Koty naar het toeristenoord Listvyanka. De trail was goed begaanbaar en de natuur was prachtig. We liepen soms door het bos, soms beneden langs de waterkant en af en toe staken we over een plank een riviertje over.

Bijzonder was dat er met enige regelmaat een zeehond uit het water opdook die een paar minuten met het hoofd boven water rustig om zich heen keek, om vervolgens weer onder water te duiken en even later een stuk verderop weer boven te komen. Alsof ie met ons mee zwom ;) In de bossen hoorden én zagen we daarnaast continu bonte spechten tikken tegen de boomtoppen.

De trail kende op het eind nog een flinke klim waarbij we besneeuwde haarspeldbochten moesten lopen om de top te bereiken, voordat we weer konden afdalen naar het dorpje. Het was een flinke tocht en de heerlijke warme douche naderhand konden we dan ook goed waarderen.

Vanuit Beijing brachten we een dag door op de Chinese Muur (1143 meter hoog). Elk gedeelte van de muur heeft een eigen naam. Wij gingen naar Jiankou, dat bekend staat als 'one of the most dangerous, wild and primitive sections of The Great Wall'. Want in tegenstelling tot veel andere gedeelten is Jiankou nog nooit gerestaureerd.

De taxichauffeur zette ons die dag af bij een ander dorpje dan waar wij naartoe wilden, maar hij verzekerde ons dat we bij de muur aan zouden komen als we omhoog zouden lopen. We gingen er maar vanuit dat hij gelijk had en begonnen aan de klim omhoog. Een klim die uiteindelijk zo'n drie kwartier duurde en behoorlijk steil en kronkelend was. De wind had vrij spel op de berghelling dus het was ook nog eens goed koud. Aangekomen bij de onderkant van de metershoge muur zagen we dat de dorpsbewoners er een houten laddertje aan hadden bevestigd zodat we de muur op konden klimmen. Het uitzicht was werkelijk prachtig. Omdat het zicht helder was konden we in de verte de muur door de bergen zien kronkelen. Het was voor mij alweer mijn derde bezoek aan de muur maar het blijft mega indrukwekkend.

Onze wandeltocht over de muur was zo'n 8 km lang en was spectaculair: het pad bovenop de muur was op sommige plekken overgroeid met struiken en boompjes, de stenen lagen soms los, sommige wachttorens waren half ingestort en soms liep het pad zo steil naar beneden dat je je bijna aan de muur vast moest houden om naar beneden te kunnen lopen. Echt heel bijzonder. Het plan is dat Jiankou in 2022 gerestaureerd gaat worden. Helaas, zou ik zeggen, want het lijkt mij zonde als ook dit deel van de muur net zo toeristisch wordt als andere gedeelten (denk: een zwerm toeristen, cafeetjes, kabelbanen).

Toen Bouke naar Wudangshan ('Wudang Mountain', 1612 m hoog) vertrok, reisde ik naar Moganshan ('Mogan Mountain', 719 m hoog). Moganshan ligt relatief dicht bij Shanghai en was aan het begin van de 20e eeuw een populair vakantieoord voor met name de Britten en Amerikanen. Op de berg zijn huizen en hotels in koloniale stijl gebouwd en zijn paden, vijvers en tempels aangelegd. Tegenwoordig is het een populair gebied voor een weekendtrip vanuit Shanghai.

Moganshan staat bekend om de bamboebossen waar de berghellingen mee begroeid zijn. Die bamboebossen zijn bijzonder. De boompjes zijn heel dun, waardoor ik veel minder het gevoel had ik een bos te zijn als ik er doorheen liep dan in een regulier Nederlands bos. Het was in ieder geval wel fijn om weer eens omringd te zijn met groen en een enigszins blauwe lucht na een tijdje in de stad te hebben gezeten.

Zoals veel bergen in China is Moganshan bestempeld als 'national scenic park'. Het is bereikbaar met een toeristenbus die aan de voet van de berg vertrekt en er, in dit geval, zo'n 30 minuten over doet om boven te komen. Daar aangekomen betaal je entree  en dan heb je de hele dag om rond te lopen, van het uitzicht te genieten en bezienswaardigheden zoals de vijvers en tempels te bezoeken. Aan het eind van de dag neem je de bus terug naar beneden of verblijf je een nachtje in een van de hotels op de berg.

Ik verbleef in een hotel onderaan de berg. Omdat het laagseizoen is en het doordeweeks was, bleek ik de enige hotelgast te zijn. De eigenaar en zijn gezin waren super aardig en behulpzaam. Ik kreeg een upgrade naar een kamer met uitzicht op de bamboebossen, mocht 's avonds mee-eten met het gezin, kreeg glaasjes zelfgebrouwen baijiu (sterke Chinese drank) aangeboden en werd naar het busstation gebracht op de dag dat ik de berg bezocht.

Na Moganshan vertrok ik naar Qiandaohu  ('1000 eilanden meer', 108 m hoog). Dit meer is 4 keer zo groot als het Comomeer in Italië. Het is in 1959 ontstaan bij de bouw van een hydro-elektrische dam. 290.000 mensen moesten hiervoor hun huis verlaten. Best bijzonder om te bedenken dat er vroeger mensen leefden op wat nu de bodem van het meer is. En dat de 1078 eilandjes waar het meer zijn naam aan ontleent de toppen vormen van een bergketen die nu onder water zit.

In Qiandaohu huurde ik een fiets. Een rondje om het meer is 150 km. Als ik ooit nog eens, net als Bouke, een Iron Man wil doen, moet dat prima kunnen op een dag, maar voor nu vond ik het toch iets te ver ;) Het werd uiteindelijk een ronde van 80 km door de heuvels rondom het meer. In een broek zonder zeem... ouch. Het fietsen was heerlijk. Wel reed er op een deel van de route telkens bouwverkeer langs me heen, omdat er een snelweg wordt aangelegd door de bergen. Maar dat mocht de pret zeker niet drukken.

Ook ging ik met een toeristenboot het meer op. Ik had ergens gelezen dat het tochtje een uur zou duren, maar dat ging blijkbaar over een andere boot want deze tocht duurde maar liefst 5 uur. We bezochten 3 eilanden en, hoewel het wat heiig was, hadden we daarvandaan super mooi uitzicht op de tientallen kleine eilandjes in het meer.

On a more personal note: het reizen door China is wat minder makkelijk dan in andere gebieden zoals Zuid-Oost Azië of Zuid-Amerika. Deels komt dat door de taalbarrière. Ik spreek weliswaar een beetje Chinees en ik doe nog braaf elke dag een nieuw lesje op de app, maar de meeste Chinezen spreken werkelijkelijk geen woord Engels. Als ik met moeite in het Chinees iets vraag of zeg, krijg ik een sneltreinvaart een heel verhaal terug waar ik vaak niet uit kom. Langzamer een simpeler praten om het voor mij begrijpelijker te maken komt niet in ze op.

Daarnaast waren Bouke en ik zo eigenwijs om geen reisgids van China te kopen. Achteraf gezien was het toch handig geweest om een Lonely Planet bij de hand te hebben waarin op één plek alle praktische informatie en tips te vinden zijn. De Lonely Planet van China is in China zelf niet te koop omdat er volgens de Chinese regering ondeugdelijke dingen over Tibet en Taiwan in zouden staan. En we hebben nog geen andere Engelstalige reisgids kunnen vinden. Dus we houden het voorlopig maar bij internet, wat een stuk meer uitzoekwerk is.

De hoeveelheid Engelstalige informatie voor toeristen is daarnaast beperkt. De gebieden waar ik kom zijn weliswaar erg gericht op toeristen, maar vooral op de binnenlandse. Zowel in Moganshan als Qiandaohu ben ik nog geen enkele andere westerse toerist tegengekomen. Hier in Qiandaohu had ik bewust gekozen voor een dorm in een groot hostel in plaats van een eigen kamer in een hotel, in de hoop andere westerse backpackers tegen te komen om mee op te kunnen trekken. Maar ik heb al dagenlang de dorm voor mezelf omdat er niemand anders is.

Ik geniet erg van het alleen zijn, weinig hoeven praten en elke dag mijn eigen plan kunnen trekken. Maar voor de afwisseling was het leuk geweest om ook eens iets samen te doen. Maar goed, wie weet komt het nog! Uiteindelijk vermaak ik me tot nu toe prima en kom ik er altijd wel uit, ook al gaat het soms wat minder makkelijk en vanzelfsprekend dan ik graag zou willen :)

Het alleen reizen geeft me in ieder geval volop de gelegenheid om de Chinezen te observeren. Dit kan echt alleen in China:

• Tijdens een gezamenlijk etentje uitgebreid bellen
• Je gezicht moeten laten scannen in een public toilet om een wc papiertje uit de automaat te kunnen krijgen
• Je jas aanhouden in een restaurant
• Groentes buiten op de grond laten drogen
• Buiten op een plein publiekelijk karaoke zingen
• Als oudere van dagen de hele dag buiten zijn, lekker fitnessen op het plein, zingen, met andere oudjes dansen en voor het kleinkind zorgen
• In een random bakkerijtje zitten en ineens een Nederlandstalig liedje afgespeeld horen worden tussen de Engelse liedjes door (Droog je tranen van Clouseau)
• Met de telefoon op luidspreker en met luide stem een Skype-gesprek voeren in een publieke ruimte zoals een trein
• Via WeChat een QR-code moeten scannen om de menukaart van een restaurant te kunnen bekijken, te kunnen bestellen en te kunnen betalen (en dan verbaasd zijn als ik zeg dat ik geen WeChat heb)

Tot zover weer! Vanmiddag vertrek ik met boot en bus naar Huangshan ('Yellow Mountains', 1864 m hoog) en daarna waarschijnlijk nog naar Chengdu, bekend om de panda's. Vlak voor kerst reis ik door naar Bouke om daar een paar dagen, inclusief kerstavond, door te brengen. Eerste kerstdag reizen we vervolgens samen verder naar het zuiden van China.

Veel liefs van Iris