Eilandleven

Van de 28 weken die onze reist duurde, brachten we er 17 door op een eiland. De meeste van deze eilandbezoeken waren niet gepland, maar we hebben er volop van genoten. Lees mee hoe we het eilandleven hebben ervaren.

Cô To (Vietnam)

Onze eerste kennismaking met een eiland was in Vietnam. Na een paar dagen Hanoi wilden we graag weer de natuur in. Vlakbij Hanoi ligt het beroemde Halong Bay. Een supermooie baai, weet ik van eerdere reizen, maar nogal toeristisch. Op de kaart zagen we dat er een andere baai in de buurt lag. Verder weg, maar minder drukbezocht en ons dus op het lijf geschreven.

Op Cô To maakten we kennis met de vriendelijkheid van de Vietnamezen. In vergelijking met de Chinezen die we de twee maanden daarvoor hadden meegemaakt zijn de Vietnamezen opener en extraverter. Ze vinden het minder eng om Engels te praten en blokkeren niet als je hen met handen en voeten iets vraagt.

Op Cô To logeerden we in een homestay. De deur ging er 's nachts niet op slot, er heerste een vertrouwelijke sfeer. De vrouw des huizes was superaardig. We mochten haar brommer gebruiken om het eiland rond te touren, ze maakte overheerlijke ontbijtjes klaar en ze regelde een boot voor een dagtripje naar een nabijgelegen onbewoond eiland. Ze besloot spontaan mee te gaan omdat haar kinderen op school zaten en ze geen plannen had. Heerlijk dat ze die vrijheid heeft. Bij het eilandje zwommen we in zee, hielp Bouke de lokale vrouwen met eetbare schelpen zoeken en vulden we een zak met aangespoeld afval. Want hoewel Cô To en omringende eilanden erg mooi zijn, lag er op alle stranden afval. Veel afval. Deels aangespoeld vanuit de oceaan en deels van de eilandbewoners zelf...

In de straat van onze homestay zat een lokaal café. Ideaal, want koffiebarretjes bezoeken is een van onze favoriete bezigheden. We dronken er verse mangosmoothies en kopjes koffie. Het café deed ook dienst als huiskamer van de eigenaresse. Het gezin at er samen, de jongste dochter speelde er en de oudste deed er haar huiswerk. Toen het tijd was voor  lunch nodigden ze ons uit om mee te eten. Superleuk. Niemand van hen sprak een woord Engels maar met behulp van Google Translate kwamen we een eind.

Bouke dompelde zich nogmaals onder in het lokale leven toen hij op het schoolplein van de naastgelegen school aansloot bij de ochtendgymnastiek voor kleuters. Hij werd prompt het podium opgetrokken door de danslerares, tot grote hilariteit van de kleuters en hun moeders. Het filmpje daarvan ging al snel het eiland rond want 's avonds liet de eigenaresse van onze homestay het ons zien.

Koh Tarutao

Vanuit Cô To in Vietnam reisden we in één ruk door naar het Thaise eiland Tarutao. Een reis van drie dagen met boot, bus, trein, nog eens trein en boot. Koh Tarutao is onderdeel van een nationaal park. Naast de park rangers en een handjevol toeristen verblijft er niemand.

Het eiland was prachtig. Idyllisch zelfs. Blauwe zee, hoge palmbomen, kleine en simpele huisjes aan een parelwit strand en een houten veranda als restaurant. De menukaart was beperkt maar het eten was overheerlijk. Vooral de groentetempura en ananaspannenkoeken. Hmm, het water loopt me al in de mond als ik er aan denk.

Ook de apen op het eiland waren fan van het eten. De eerste middag al stolen ze onze bus met Pringles en een potje jam. De Pringles wisten we terug te veroveren. De jampot ook. Nadat ie was leeggegeten welteverstaan ;) Diezelfde avond zaten we rustig te eten op de veranda toen een aapje geniepig van achteren aan kwam stuiven en de tempura van ons bord griste.

Op Koh Tarutao genoten we van de prachtige natuur. We zwommen in zee, kayakten door de mangrove, fietsen over het eiland, lazen boeken op de veranda, bezochten de overblijfselen van een oude gevangenis en maakten mooie wandelingen door het tropisch regenwoud.

In het regenwoud is het nooit stil. Je hoort het water stromen, de bomen ruisen, de vogels fluiten, de cicadas tjirpen en de struiken ritselen. Je voelt de vochtige hitte op je huid. Je ziet het groen van de metershoge bomen en het bruin van de slingerende lianen. Een feest voor de zintuigen.

Op onze wandel- en fietstochten zagen we een keur aan wilde dieren: apen, varanen, kakatoes, otters, wilde zwijnen, zeearenden, zeeschildpadden en, als klap op de vuurpijl, pythons!

Koh Adang

Vanaf Koh Tarutao reisden we drie eilanden verder naar Koh Adang. Daar wachtte zuslief Tosca ons op! Zij reisde ook door Azië en we hadden afgesproken een paar dagen samen door te brengen. We verwenden onszelf met een luxe resort: groot zwembad, mooie huisjes en ontbijtbuffet. We vermaakten ons met snorkelen, kayakken, lezen, zwemmen en snikhete wandelingen over het eiland. Opnieuw was het heerlijk ontspannen!

Singapore

Vanuit Koh Adang reisden we met boot, trein en nachtbus naar Singapore. Ja, Singapore hoort ook in dit rijtje thuis want het is een eiland. Met een brug verbonden met Maleisië. Het is één grote stad en voelt daardoor totaal niet als de eilanden die we ervoor bezochten.

In Singapore ontmoetten we mijn ouders ter ere van hun 35-jarige trouwdag. Ook Marit en Jelmer waren naar Singapore gekomen, net als Tosca, die iets eerder dan wij was vertrokken uit Koh Adang. Het was fijn om iedereen weer te zien, om terug te zijn in het land waar ik zes jaar woonde en om Bouke kennis te laten maken met de plekken waar we vroeger kwamen.

We hadden twee heerlijke weken in Singapore. We bezochten ons oude huis, namen een kijkje bij de Hollandse School en zwommen bij de Hollandse Club, waar we vroeger zwemtraining hadden, vaak aten en Sinterklaas en Koninginnedag vierden met de andere Nederlanders. We wandelen door het tropisch regenwoud in Bukit Timah Nature Reserve, spotten nachtdieren in de Night Safari en slenterden over Orchard Road. We vierden Chinees Nieuwjaar met vriendin Lisa en haar zusje Chinouk, ontmoetten mijn oude schoolvriendin Lin-Ching en aten met Roos en haar familie bij een hawker center. We bewonderden de zonsondergang vanaf een rooftopbar, zagen de spectaculaire licht- en muziekshow in Gardens by the Bay en vergaapten ons aan een spetterende vuurwerkshow vanaf de Formule 1 tribune. Kortom, we vermaakten ons meer dan prima!

Zamami (Japan)

En toen kwam Japan, dat bestaat uit bijna 7000 eilanden. 97% van de bevolking woont op de drie grootste eilanden en daar brachten wij ook de meeste tijd door. Voor het laatste deel van onze reis besloten we naar Okinawa te gaan, een eilandengroep ten zuiden van de drie hoofdeilanden.

Daar hadden we het gevoel in een ander land terecht te zijn gekomen. De witgepleisterde gebouwen, een koele zeebries, de geur van zout en mensen op slippers: de Okinawa-eilanden hebben veel weg van de eilanden die we in zuidoost-Azië bezochten. De mensen zijn er veel relaxter en minder formeel dan in andere delen van Japan.

We verbleven twee weken op het eilandje Zamami. Normaal gesproken een druk toeristenoord waar volop wordt gedoken en gesnorkeld, nu uitgestorven vanwege corona. De boot naar Zamami was vrijwel leeg, bijna alle guesthouses en restaurants hadden hun deuren gesloten en de supermarkt was gesloten voor buitenlanders.

Desondanks hebben we ons goed vermaakt. Het eiland deed ons wel wat denken aan Cô To in Vietnam. Ook hier verbleven we in een homestay waar de deur niet op slot ging, kregen we heerlijk te eten van de host en konden we in een dag het eiland rondwandelen. En de natuur was prachtig, zoals op alle tropische eilanden die we deze reis bezochten.

We hebben veel gelezen, gewandeld, hardgelopen en gesnorkeld. Het blijft bijzonder om je hoofd onder water te steken en ineens een wereld vol kleurrijke vissen en koraal te zien die je vanaf het strand niet kunt zien. We hebben zelfs gezwommen tussen de zeeschildpadden, die rustig aan het eten waren. Heel bijzonder.

Bouke was fanatiek met het plukken van wilde eetbare producten, zoals bramen, zeewier en chomeiso. Dit laatste is een overheerlijke groente die gedijt in een zoute, winderige omgeving en die we ook bij monnik Jiho geplukt hadden. Chimeiso staat bekend als longevity-grass: het schijnt een van de redenen te zijn dat de bewoners van Okinawa tot de langstlevende volkeren van de wereld behoren.

Na al die eilanden kunnen we zeggen dat het eilandleven ons uitstekend bevalt. Vooral de kleine eilanden. De natuur is prachtig, het tempo ligt lager dan in de stad, de bewoners zijn relaxt, je kan je eigen eten uit de natuur halen en het is veilig genoeg om je deur, fiets of brommer zonder slot te laten staan. Ik verwacht niet dat wij zo snel op een eiland gaan wonen (tenzij de Waddeneilanden ineens openstaan voor tiny house gemeenschappen ;)) maar als vakantiebestemming vinden we het ideaal.

Inmiddels zijn we terug op de plek waar we twee keer eerder verbleven en waar we vrijwilligerswerk deden. Een fijne, relaxte plek om onze reis af te sluiten. Morgenavond laat vliegen we terug naar huis. We hebben zin om weer naar huis te gaan. Om weer in ons eigen huis te zijn, om onze familie en vrienden weer te zien en om aan de slag te gaan met ons tiny house en blog. Het blog is overigens gevuld met nieuwe artikelen, dus neem gerust een kijkje :) Fingers crossed dat onze terugvlucht morgen doorgaat, want die is al twee keer geannuleerd. Drie keer is scheepsrecht, gaan we maar van uit.

Liefs van Iris en Bouke

P.S. De foto's bij dit blog zijn hier te vinden.

P.P.S. We maken even schaamteloos van dit platform gebruik door te vragen of iemand van jullie een goede, ongebruikte camera heeft liggen thuis. Enigszins compact en met verwisselbare lens. We zouden 'm graag overnemen!